مزایا
۱. لوله برای آماده‌سازی جوش نیازی به پخ زدن ندارد.
۲. برای هم‌ترازی نیازی به جوشکاری موقت نیست، زیرا در اصل، اتصالات، هم‌ترازی مناسب را تضمین می‌کنند.
۳. فلز جوش نمی‌تواند به داخل سوراخ لوله نفوذ کند.
۴. می‌توان از آنها به جای اتصالات رزوه‌دار استفاده کرد، بنابراین خطر نشتی بسیار کمتر است.
۵. رادیوگرافی روی جوش گوشه عملی نیست؛ بنابراین اتصالات و جوشکاری صحیح بسیار مهم است. جوش گوشه را می‌توان با روش‌های بررسی سطح، ذرات مغناطیسی (MP) یا مایعات نافذ (PT) بازرسی کرد.
۶. هزینه‌های ساخت و ساز به دلیل عدم نیاز به نصب دقیق و حذف ماشینکاری ویژه برای آماده‌سازی انتهای جوش لب به لب، کمتر از اتصالات جوش لب به لب است.
معایب
۱. جوشکار باید از وجود فاصله انبساطی ۱/۱۶ اینچ (۱.۶ میلی‌متر) بین لوله و شانه سوکت اطمینان حاصل کند.
بند ۱۲۷.۳ استاندارد ASME B31.1 برای آماده‌سازی برای جوشکاری (E) مجموعه جوش سوکتی می‌گوید:
در مونتاژ اتصال قبل از جوشکاری، لوله یا تیوب باید تا حداکثر عمق در داخل سوکت قرار داده شود و سپس تقریباً ۱/۱۶ اینچ (۱.۶ میلی‌متر) از تماس بین انتهای لوله و شانه سوکت خارج شود.
۲. شکاف انبساطی و شکاف‌های داخلی باقی مانده در سیستم‌های جوش سوکتی، خوردگی را افزایش داده و آنها را برای کاربردهای خورنده یا رادیواکتیو که در آنها تجمع مواد جامد در اتصالات ممکن است باعث مشکلات عملیاتی یا نگهداری شود، نامناسب می‌کند. عموماً در تمام اندازه‌های لوله، جوش‌های لب به لب با نفوذ کامل جوش به داخل لوله‌کشی مورد نیاز است.
۳. جوشکاری ساکت برای کاربردهای فشار هیدرواستاتیک فوق بالا (UHP) در صنایع غذایی قابل قبول نیست زیرا اجازه نفوذ کامل را نمی‌دهد و همپوشانی‌ها و شکاف‌هایی را به جا می‌گذارد که تمیز کردن آنها بسیار دشوار است و باعث ایجاد نشت‌های مجازی می‌شود.
هدف از ایجاد فاصله‌ی بین دو انتهای جوش در جوش ساکت (Socket Weld) معمولاً کاهش تنش پسماند در ریشه‌ی جوش است که می‌تواند در حین انجماد فلز جوش رخ دهد و همچنین ایجاد امکان انبساط تفاضلی عناصر جفت‌شونده.
زمان ارسال: ۲۷ مه ۲۰۲۵